مکانیسم‌های لخته سازی
فلوکولانت های پلیمری ترکیباتی هستند که کاربردهای وسیعی در فرآیند آبگیری در صنعت شامل فرآیندهای معدنی، هیدرومتالوژیکال و تصفیه آب دارند. این پلیمرها امکان دارد آنیونی، کاتیونی یا نانیونیک باشند. در فلوکولاسیون ذرات معلق در مایع در تعامل با عامل فلوکولانت قرار می‌گیرند و لخته‌های اولیه شکل می‌گیرد و بر اثر تاثیر نیروی جاذبه به سرعت بزرگ می‌شوند. مشاهده شده است که پلیمرها می‌توانند ذرات بسیار ریز را از طریق مکانیزم‌هایی مانند پل زدن (bridging)، خنثی سازی بار (charg neutralization) و اتصال الکترواستاتیکی (electrostatic patch) به لخته تبدیل کنند.
Ray و Hogg گزارش داده اند که مکانیسم پل زدن زمانی اتفاق می افتد که از پلیمری با وزن مولکولی بالاتر استفاده شود، چرا که در این حالت دافعه الکترواستاتیکی کاهش پیدا می‌کند و لخته‌های تشکیل شده با استفاده از مکانیسم پل زدن نسبت به مکانیسم‌های خنثی سازی بار و اتصال الکترواستاتیکی قوی‌تر می‌باشد. این در حالی است Zhu و همکاران گزارش داده‌اند که مکانیزم پل زنی ساختار ضعیفی دارد. هنگامی که پلیمرهای جاذب دارای دانسیته بار بالا و ذرات دارای دانسیته بار پایین هستند لخته‌های قوی با مکانیسم اتصال الکترواستاتیکی تشکیل می‌شود.
خصوصیات لخته به عوامل مختلفی از جمله شیمی سطح، توزیع اندازه ذرات، تراکم و شکل ذرات، ویسکوزیته و ثابت دی‌الکتریک سوسپانسیون ماهیت شیمیایی، وزن ملکولی، بار و چگالی بار فولکولانت بستگی دارد.